کاشکی آدم برفی بودم

اونوقت....

دل نداشتم و با خیال راحت زندگی می کردم بی مهر بی کینه بی عشق و

بی هزار تا واژه ی قشنگ دیگه

عقل نداشتم و می فهمیدم دنیای دیوونه های همیشه عاقل چه رنگیه

دماغم از جنس هویج بود نارنجیه نارنجی و هیچ وقت وقتی گریه می

کردم قرمزیش راز چشمام رو لو نمی داد

چشمام دو تا دکمه بود شایدم دو تا هسته ی آلبالو خشک دو تا بچه ی

شیطون اونوقت دیگه عینک نداشتم وای نمی دونید زندگی رو بی عینک

دیدن چه لذتی داره هم خوبیهاش قشنگتره و هم زشتیهاش سیاهتر

سفید بودم سفید سفید رنگ مقدس ترین واژه ی خدا رنگ صداقت

اونوقت هم دماغ هویجیم بیشتر خودش و نشون می داد هم شال گردنی

که هنوز عطر دستهای مادر بزرگ رو داشت

لباس نداشتم این همه لباس ریا و خودبینی و غرور از تنم دراومده بود

و من فقط لباس پاکی رو تنم کرده بودم نه مارک لباسم برام شخصیت

می آورد و نه رنگین بودنش از بقیه جدام می کرد

گوش نداشتم تا بدی ها رو بشنوم و زبون نداشتم تا باهاش دل بسوزونم

و فریاد بکشم

آدمها با مهربونی نگام می کردن چون یه بازیچه ی قشنگ بودم که یا

بچه ها توی شادترین لحظه ی زندگیشون من رو متولد کرده بودن یا یه

پدر مهربون بالاخره از سیاهی دود و دم این روزگار جدا شده بود و با

دستهای خستش من رو ساخته بود تا خنده مهمون لبهای دختر یا پسر

کوچولوش بشه

و اینکه.....

مرگ قشنگی داشتم خورشید با عشق به من می تابید و من قطره قطره

قطره با زندگی وداع می کردم و مطمئن بودم بعد از مرگم روزمرگی

آدها شروع می شه و چه خوب که تجربه ی حیاتم روزهای خوش آدمه

بود نه تکرار هر روزشون

اما خدایا شکرت که آدمم چون آدم برفی ها دستی ندارند که حرفاشون

رو وقتی که تنهایی بهشون فشار می یاره یواش روی یه ورق سفید داد

بزنن

مطلب ارسالی ازSADEGH